Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά


'- Ε, ψιτ, εσύ μικρό εκεί ψηλά, εσένα λέγω που λάμπεις μέσα στο πηχτό σκοτάδι, τι δουλειά κάμεις;-Αστέρι, με είπανε. Αυτή τη δουλειά μου έδωκαν.-Δεν κουράστηκες να λάμπεις; Είσαι τόσο, μα τόσο μικρό...-Στη ματιά σου είμαι μικρό, αλλά αν με πλησιάσεις δε θα αντέξεις το φως μου. Γι' αυτό μείνε μακριά μου."

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό

"Παραμύθια με δράκους και νεράιδες θέλεις να σου πω κόρη μου; Η ζωή είναι το πιο δυνατό παραμύθι από όλα. Έχει αερικά, κακά δαιμόνια, καρδιές πιο κρύες και από τις νιφάδες του χιονιού, πάθη, μίση, έρωτες και μια πλάτη γεμάτη ούλου του κόσμου τις μαχαιριές.... 
Άγγελε της ψυχής μου από όλα θα ζήσεις. Το αν θα επιβιώσεις είναι το στοίχημα που θα βάνεις εσύ με τον εαυτό σου. Θα νικήσεις ή...θα χάσεις;"

Ο παιδικός ήρωας μου

Διάβαζα σήμερα ένα βιβλίο για τον Άγιο Βασίλη σε εξάχρονα παιδιά.
Διαπίστωση πρώτη: είναι ο αγαπημένος τους ήρωας, ότι και αν τους έχουν δώσει τα ηλεκτρονικά μέσα. Διαπίστωση δεύτερη: στα ματάκια τους η μαγεία ζωντάνευε, ζούσαν την κάθε του λέξη, θέλαν κι άλλο κι άλλο.
Υπάρχει τελικά Άγιος Βασίλης;

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ

Όταν η νύχτα κοιμάται, τα όνειρα ξαγρυπνούν στη δική τους αλήθεια...
Καλή μας νύχτα
(αχ αυτό το νέο "παιδί")

Εσύ κι εγώ ...

Λάθος και σωστό.
Μίσος και πάθος.
Εσύ κι εγώ.
Χθες και σήμερα, μία η αγκαλιά, η αρχή και το τέλος μας.

 Λόγια που χοροπηδούν σε λευκές σελίδες... πολεμούν αναμεταξύ τους... Η ιστορία σου γράφεται... το ξέρεις από καιρό...

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ...

Βήμα πρώτο πατάς το κουμπί off στο κοντρόλ. Βήμα δεύτερο σηκώνεσαι από τον καναπέ και πας στο ράφι. Βήμα τρίτο ανοίγεις εκείνο το σκονισμένο, ξεχασμένο βιβλίο και διαβάζεις. Προαιρετικό βήμα η ηχητική ακρόαση από ένα παλαιών αρχών μέσο, εκείνο που το έλεγαν ραδιόφωνο.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΖΑΧΑΡΑ

Περιμένω τη μέρα που θα ξυπνήσω και με ένα μαγικό τρόπο, όλα τα παράξενα και μπερδεμένα κομμάτια της ζωής μου θα μπουν και θα συμπληρώσουν τα κενά από το παζλ μου. Θα ολοκληρώσουν την εικόνα που θα μου δείξουν το νόημα και το λόγο για τον οποίο έχουν συμβεί όλα. 5 Μαρτίου 2013

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Τι είναι οι ρίζες για τον καθένα μας;

Τι είναι οι ρίζες για τον καθένα μας; Ανησυχούμε για το μέλλον... Ποια ανθρώπινα σπέρματα μας έδωσαν ζωή; Άραγε νιώσαμε ποτέ τι έχει περάσει το χθες. Μισήσαμε το παρόν, που το παρελθόν θα ζήλευε. Μεταφέρω τα λόγια της κυρίας Αρβελέρ και ζητώ συγγνώμη για μια βαριά λέξη αλλά " Η ιστορία είναι αυτή, που στους αιώνες κάνει μπουρδέλο τη γεωγραφία''

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Παρελθόν....
Ζούμε για το τώρα;
Ψάχνουμε το αύριο.
Μνήμη επιλεκτική, συμφεροντολόγα. 
Οι αληθινές στιγμές είναι διαμάντια. Γιατί τις προσπερνάμε υπακούοντας στο εγώ;
Το εγώ όμως παραμένει μισό και υποφέρει.

Η Αρβελέρ είχε πει σε μια συνέντευξη " Οι έλληνες περνούν οικονομική κρίση, αλλά όταν ήμουν μαθήτρια και προσπερνούσα πτώματα στην κατοχή για να πάω στο σχολειό τι ήταν;"

Υπάρχει στη Θεσσαλονίκη μια θεατρική ομάδα το Καπνομάγαζο. Σε κάθε παράσταση αντί για εισιτήριο πηγαίνουμε σακούλες με τρόφιμα για τους οικονομικά αδύνατους.
Μια καταπληκτική παράσταση, που δίνουν τον εαυτό τους και δίνουν σε άλλους. Το θέατρο κατάμεστο. Γιατί σιωπή για τέτοιες δράσεις;
Είμαι σίγουρη πως σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν τέτοιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ;


Πικάντικη η γεύση σου, κανέλα και πιπέρι ανάμικτη με την υγρασία της καλοκαιρινής καταιγίδας.
Να έχεις και να μην σε έχω. 
Σε κοιτούσα στο πλάι. Τα γυαλιά ηλίου φυλούσαν τις σκέψεις σου.
Θα έφευγα ξανά.
Οι κουβέντες μας λιγοστές. Άλλα θέλουμε να πούμε, κι άλλα λέγαμε....

ΤΑ ΜΠΑΖΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ



Στην εποχή των δεινοσαύρων ήμουν κι εγώ κάποτε παιδί. Έτσι, θέλω να πιστεύω για το κάποτε...
Δεν ένιωθα όρια, αυτά τα μη και τα πρέπει ανήκαν σε έναν άλλο κόσμο.
Όχι, στον δικό μου.
Λίγο πριν τελειώσει το μεσημέρι, περίμενα να κοιμηθούν η μάνα και ο πατέρας, έπαιρνα την καρέκλα από την κουζίνα για να φτάσω το πόμολο της πόρτας. Την άνοιγα με προσοχή, μέχρις ενός σημείου γιατί μετά η προδότρα έτριζε…. 

Επέστρεφα την καρέκλα και μετά με ένα απότομο κλακ, έκλεινα την πόρτα πίσω μου.
Ελευθερία….μια γεύση που δεν ξανάνιωσα από τότε.
Τσουλήθρα στις σκάλες… τα τελευταία σκαλοπάτια πάντα σε εκτέλεση σάλτου μορτάλε… καμιά φορά άρπαζα γρατζουνιές σε γόνατα και χέρια και καρούμπαλα στο κεφάλι… αλλά έπρεπε να τελειοποιήσω το άλμα.
Με πηδηχτά βήματα έφτανα στην μπαζωμένη παραλία της Θεσσαλονίκης. Βουναλάκια από μπιντέδες, πλακάκια, τούβλα, σίδερα…. Παντού διάσπαρτα. Άχρηστα έλεγαν... 

Τελευταίος προορισμός πλάι στον Θερμαϊκό, που μύριζε έντονα με την απογευματινή μπουκαδούρα.
Σκάλιζα με ένα ξύλο τα υπολείμματα της ζωής κάποιων άλλων. Πόσα σπίτια ρήμαξαν, ανακαινίστηκαν, εκσυχρονίστηκαν...Θέλαν να ξεχάσουν...
Με τα λιγότερα σπασμένα, τα πιο χρωματιστά συναρμολογούσα το δικό μου χώρο. Με το ξύλο χάραζα στο χώμα, εδώ το σαλόνι μου ένα επί ένα, εκεί η τεράστια βεράντα μισού μέτρου με θέα τα σαπιοκάραβα που περίμεναν το ναύλο τους έξω από το λιμάνι.
Γλάροι με πλησίαζαν με περιέργεια και αποκτήσαμε φιλίες και έχθρες. Το καταφύγιό μου είχε μετατραπεί σε φωλιά τους. Τα πουλιά έκραζαν κι εγώ έβγαζα πεισματικά τη γλώσσα μου.
Μονιάσαμε ….τα μεσημέρια πέρασαν, το καλοκαίρι πέρασε.
Σαν πλάγιαζε ο ήλιος επέστρεφα σπίτι και περίμενα έξω από την πόρτα. Μια αναμαλλιασμένη μάνα με έβρισκε να κάθομαι στο τσολάκι της εξώπορτας. Όσο και αν με ρωτούσε το που, απάντηση δεν έπαιρνε.
Συνήθισε το φευγιό μου. Άνοιγε την πόρτα και πήγαινε να φτιάξει καφέ του πατέρα.

Φαντασία με εγκατέλειψες κι εσύ. Ζευγάρωσες με τη λευτεριά και έμεινες εκεί στα μπάζα..

Υ.Γ.
Οι μπουλντόζες στο τέλος του καλοκαιριού ισοπέδωσε το όνειρο και τις φωλιές των γλάρων.